karta nr 3

Niebo spadało mi na głowę. Czerpałam sadystyczną przyjemność z faktu, że praktycznie stoję na krawędzi, że właściwie wystarczy chwila i jakiś zabłąkany piorun może we mnie po prostu pieprznąć, bo stałam pod drzewem, pod którym schroniłam się od razu, jak tylko zaczął padać deszcz. Wychodziłam spod niego kilka razy, bo darzyłam to zjawisko pogodowe miłością zupełnie szczerą i uwielbiałam, kiedy ciężkie krople spadały na ziemię. Ja na ich drodze byłam tylko jedną z wielu przeszkód i bardzo podobał mi się dreszczyk, jaki wywoływały krople po zetknięciu się z moją rozgrzaną skórą. Było zimno, ale nie w ten nieprzyjemny sposób, to był ten dobry rodzaj chłodu, zbawczy po całych dniach upału.

Co robiłam w straszliwą burzę pod tym rozłożystym kasztanem? Kiedy wychodziłam z domu, zadzwoniłam po Piotrka, żeby się ze mną spotkał. Kazał mi na siebie zaczekać, ja jednak nie chciałam siedzieć bezczynnie, dlatego wyszłam z domu i znalazłam się właśnie w tym miejscu – za daleko, by wracać do domu, albo żeby dojść do piotrowego mieszkania. Jednym słowem byłam w czarnej dupie.

Właściwie nie wiem jakim cudem uniknęłam śmierci, bo nie dość, że stałam pod drzewem, to jeszcze zaczęłam rozmawiać przez telefon, kiedy moja komórka oznajmiła połączenie przychodzące.

- Gdzie ty jesteś?

Piotrek był wyraźnie zmartwiony.

- Stoję pod drzewem w parku Staszica i zastanawiam się kiedy po mnie przyjedziesz.

- I rozmawiasz ze mną przez telefon? Jest burza!

- No przecież widzę, ty też rozmawiasz przez telefon i jakoś ci to nie przeszkadza.

- Okej, ale ja siedzę w samochodzie. Jesteś głupiutka, wiesz? Wyjdź na Jana Pawła, to zaraz po ciebie będę – rozłączył się nie dając mi dojść do słowa. A może mi się podobało stanie pod drzewem i moknięcie?

Pokonanie drogi z miejsca w którym się znajdowałam, do miejsca naszego spotkania zajęło mi więcej czasu niż zakładałam, bo nie przewidziałam, że po drodze będę musiała omijać kałuże. Medium już czekał, parkując nielegalnie na chodniku i usilnie kogoś wypatrując. Nie wiedziałam, czy bardziej mu zależy na mnie, czy na policjantach, którzy mogli pojawić się w każdej chwili.

- No czeeeeść – przywitałam go promiennym uśmiechem i jak tylko się nadstawił, uraczyłam jego policzek całusem.

- Cześć, niedługo doprowadzisz się do kompletniej ruiny, wiesz?

- Jasne, jasne, ale póki co jestem tutaj. Co robimy?

- Myślałem o tym, żebyśmy poszli do mnie, co ty na to?

- No to nie mogłeś mówić od razu? Przyjechałabym empekiem. I może bym nie zmoknęła.

- Przecież wiesz, że ja się o ciebie troszczę!

- Wiem, ale nie wiem, czy dobrze na tym wyjdę – roześmiałam mu się w twarz, co uświadomiło go, że żartowałam.

Zamyśliłam się na chwilę, wpatrując się w samochód jadący przed nami, kiedy już Piotrek włączył się do ruchu. Jego słowa zrobiły na mnie duże wrażenie, wiedziałam jednak, że wypowiadając je nie myślał w takich kategoriach, w jakich myślałam ja. I to robiło najwięcej zamieszania w mojej głowie.

Uwielbiam mecze Repry na żywo. 

Chwilowo mam mniejszy zapierdol na uczelni, więc dodaję. :)

Enjoy.